Σαν τα πεσμένα φύλλα...

Κάθομαι και απόψε εδώ.... Αυτή την φορά, όμως, όχι αργά το βράδυ-ως συνήθως- αλλά νωρίς το απόγευμα μιας απλής, καθημερινής ημέρας!!! Σκέφτομαι πολλά, πάρα πολλά, χωρίς να καταλήγω κάπου. Για το μόνο που βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο είναι πως για τίποτα δεν είμαι σίγουρος!!! Ακόμα και άτομα, πράγματα και καταστάσεις που θεωρούνταν σταθερά, μόνιμα, «πάντα εκεί στα δύσκολα» αποδεικνύεται πως όχι μόνο εκεί δεν είναι, αλλά η απουσία τους κάμει τόσον κρότο στην αδειανή καρδιά μου, όσο το γκρέμισμα ενός τσιμεντένιου τοίχου ενός εγκαταλελειμμένου δώματος...
Ετούτη τη στιγμή που η μέρα ετοιμάζεται να εκπνεύσει και ο ήλιος να βουτήξει στο γαλάζιο του ουρανού, η νύχτα βασιλεύει ήδη μέσα μου... Κι είναι βαριά αυτή η νυχτιά. Χειμωνιάτικη, κρύα και μοναχική. Η κούραση της ημέρας, δεν αρκεί για να σκουπίσει τις σκέψεις από κάθε γωνιά του μυαλού! Αντίθετα... Είναι σκορπισμένες παντού σα φύλλα πεσμένα σε σκοτεινά και έρημα σοκάκια, στο έλεος κάθε αγνώστου περαστικού, που θα τα κλωτσήσει, θα τα ποδοπατήσει, ή απλώς θα τα προσπεράσει αγνοώντας τα! Προσπαθώντας να μπω στη θέση τους μελαγχολώ ακόμα περισσότερο!

Κάποτε ήταν πράσινα, ζωηρά και κυμάτιζαν περήφανα στα κλαδιά ενός ψηλού δέντρου, βλέποντας από εκεί το καθετί... Σημαντικό και ασήμαντο. Και τώρα; Είναι εκείνα τα φύλλα που κάτω από τον ίσκιο τους φιλοξένησαν καβγάδες, παιδικές φωνές, συζητήσεις φίλων και τρυφερές στιγμές νέων ζευγαριών... Με το φθινόπωρο η ζωή τους αλλάζει... Κιτρινίζουν, θαμπαίνουν, αδυνατούν. Τα περισσότερα θα πέσουν, θα γδύσουν το δέντρο που τα μεγάλωσε και τα ανέδειξε... Έπειτα παιδιά με προσοχή περισυλλέγουν τα καλύτερα για να εμπλουτίσουν το «φυτολόγιο» τους για το σχολείο και από εκεί που βίωναν τις μέρες της δόξας τους, τώρα ασφυκτιούν μεταξύ δύο κιτρινισμένων σελίδων από ρυζόχαρτο και το μόνο που περιμένουν είναι το χέρι του αυστηρού δασκάλου να τα ξεφυλλίσει και να τα χαρακτηρίσει...
Στρέφω το βλέμμα έξω από το παράθυρο. Νύχτωσε για τα καλά... Κόσμος περπατά στο δρόμο απολαμβάνοντας το ανοιξιάτικο βράδυ και τα φώτα της πόλης έχουν ανάψει για να φωτίσουν σπίτια, δρόμους, πλατείες...

Το φως το φαναριών, μου δίνει ελπίδα, μου δίνει δύναμη. Είναι το φως μέσα στο σκοτάδι μου,είναι η χαρούμενη μελωδία στην εκκωφαντική σιωπή μου, είναι η αστροφεγγιά στη χειμωνιάτικη νύχτα μου, είναι η ανάσα ανάμεσα στις δυο σφιχταγκαλιασμένες σελίδες του τετραδίου μου... Τα ονόματα των φαναριών; Αγάπη, πίστη, ΘΕΟΣ...

Share