Του Σεπτέμβρη το πρωτοβρόχι...

Πάντα με μελαγχολούσε η βροχή του Σεπτεμβρίου, διότι είναι τούτη που λασπώνει τα καλοκαιρινά μας στέκια. ερημώνει τις πολύκοσμες παραλίες και γεννά στον ουρανό σύννεφα γκρίζα, σκοτεινά και υγρά...

Κοιτώντας την απογευματινή βροχή από το παράθυρο, ταυτίζομαι τόσο πολύ με αυτές τις μικρές σταγονίτσες, που ξαποσταίνουν πάνω στο τζάμι μου. Έχουν κάνει ένα τεράστιο και μακρινό ταξίδι... Ποιος να ξέρει από που τα να ξεκίνησαν; Από το μικρό ρυάκι του χωριού, ίσως, ή από κάποιον μεγάλο, απύθμενο και αγριεμένο ωκεανό; Γίνανε αέρας, σύννεφα. Θαύμασαν την πλάση από ψηλά. Ώσπου αποφάσισαν να επιστρέψουν σ' αυτή "εν ετέρα μορφή"...

Ταξίδεψαν χιλιόμετρα για να φτάσουν από το μακρινό τ' ουρανού στα δικά μας τα γήινα... Και η κατάληξη της πορείας... Το τζάμι του δωματίου μου! Ξεκουράζονται δευτερόλεπτα και κυλάνε παρακάτω βιαστικά, αφήνοντας μια διάφανη γραμμή πίσω τους...

Αν το καλοσκεφτείς, αυτό είναι και ο άνθρωπος. Μια σταγόνα σ'έναν αεικίνητο, σκοτεινό ωκεανό. Άλλοτε συνεχίζει να ζει μέσα σ'αυτόν, κι άλλοτε έχει στόχο τον ουρανό. Κι αν το κατακτήσει, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν παραμένει για πολύ, μα επιστρέφει εκεί απ' όπου ξεκίνησε... Ίσως καταλήγει και κάπου χειρότερα, σ' ένα τζάμι για παράδειγμα...

Και το μόνο που καταφέρνει στο τέλος, είναι να αφήσει μια λεπτή γραμμή πίσω του και κανένας να μην τον θυμάται....

Τούτη είναι η ζωή, ένας κύκλος νερού...

Και ο άνθρωπος.....

Μια σταγόνα στου Σεπτέμβρη το πρωτοβρόχι...

Υ.Γ.: Ελπίζω από φέτος το "πρόγραμμά" μας να είναι πιο σταθερό....
Τα συναισθήματα,
οι σκέψεις,
τα βιώματα πολλά,
μα ο χρόνος λιγοστός και περιορισμένος...

Share