Κλειδώνω δυο φορές, βάζω και το μεταλλικό σύρτι, εκείνον που άντεξε και τις τρεις απόπειρες... Εκείνον το χλωμό, κρύο και παλαιό κύλινδρο με το δυσανάλογο κεφάλι-σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα- που τοποθετημένος στον ατσάλινο σιδηρόδρομο της απέναντι όχθης, της στενής πόρτας, ασφαλίζει τις κρύες και μοναχικές νύχτες, κάθε μου επιθυμία, σκέψη, μνήμη μα και συναίσθημα... Εκείνον, που ασφαλίζει ολόκληρη τη ζωή μου! Ειρωνία.... Ένας άνθρωπος, παντοδύναμος και ικανός, αισθάνεται περισσότερο ασφαλής, πίσω από μια αλυσίδα που το μήκος δεν ξεπερνά τους δέκα πόντους και η αντοχή της, την πίεση του ανθρώπινου χεριού!
Κι όμως είναι αυτή, η σχεδόν σκουριασμένη αλυσιδίτσα που με κράτησε ολόκληρο χρόνια τώρα... Κράτησε ολόκληρη μου την υπόσταση, κράτησε την ψυχή μου αλώβητη από την επιδρομή όλων εκείνων, που στόχο είχαν την κατάληψη της και τον εγκλεισμό της σε ένα θνητό και σκοροφαγωμένο σώμα!
Βράδια ολόκληρα, έναστρα αλλά και παγωμένα, κάθισα σκεπτόμενος ονόματα για αυτούς τους κιτρινισμένους κρίκους.
Φόβος, καχυποψία, πλεονεξία, εγωισμός, απογοήτευση, θλίψη. Κάθε κρίκος φτιαγμένος από ένα παλιό και σκουριασμένο γεγονός. Μια κουβέντα που ειπώθηκε, αλλά και μια που υπήρξε μόνο ως σκέψη, μια καλημέρα χωρίς ανταπόκριση ή θύμισες περασμένων μεγαλείων! Γεγονότα, μικρά, ίσως και ασήμαντα να τα έλεγες, αλλά μα τι σημάδι άφησαν... Σημάδι βαθύ, και επώδυνο. Ακούει στο όνομα απομόνωση!
Απομόνωση όχι τόσο κοινωνική, όσο ψυχική! Και αυτή είναι η χειρότερη... Το να νιώθεις μοναξια μέσα στον κόσμο, είναι σα να είσαι μέσα σε ένα πηγάδι και να λες πως δεν υπάρχει νερό. Είναι χειρότερη γιατί δε φταίνε τα μάτια του σώματος, φταίνε τα μάτια της ψυχής! Σαν κλείσουν αυτά τα ματιά, τότε και η καρδιά σου τυφλώνεται, παγώνει, σκληραίνει και έπειτα, σαν βράχος, βυθίζεται στο σκοτάδι της τρικυμισμένης θάλασσας της τραγικής τυχαιότητας...
Είναι, τότε, που πλέον δεν προσδοκάς τίποτα και θεωρείς πως τίποτα καλό δε σου αξίζει. Είναι τότε που λες πως προτιμάς την ασφάλεια του «παλιού σύρτη», από την ελευθερία και την αίσθηση του καθαρού αέρα γύρω σου.
Σηκώνομαι και κοιτώ ξανά την μικρή αλυσιδίτσα... Καταλαβαίνω πως μια κίνηση, τόσο μικρή, μα και τόσο αναγκαία, αρκεί για να αλλάξουν τα πράγματα... Παρόλ’ αυτά, ακόμα, δεν έχω δύναμη για την κάνω... Αρκούμαι στο να αντικρίζω το φως της επόμενης μέρας, από τις χαραμάδες του παρελθόντος!!!
Κι όμως είναι αυτή, η σχεδόν σκουριασμένη αλυσιδίτσα που με κράτησε ολόκληρο χρόνια τώρα... Κράτησε ολόκληρη μου την υπόσταση, κράτησε την ψυχή μου αλώβητη από την επιδρομή όλων εκείνων, που στόχο είχαν την κατάληψη της και τον εγκλεισμό της σε ένα θνητό και σκοροφαγωμένο σώμα!
Βράδια ολόκληρα, έναστρα αλλά και παγωμένα, κάθισα σκεπτόμενος ονόματα για αυτούς τους κιτρινισμένους κρίκους.
Απομόνωση όχι τόσο κοινωνική, όσο ψυχική! Και αυτή είναι η χειρότερη... Το να νιώθεις μοναξια μέσα στον κόσμο, είναι σα να είσαι μέσα σε ένα πηγάδι και να λες πως δεν υπάρχει νερό. Είναι χειρότερη γιατί δε φταίνε τα μάτια του σώματος, φταίνε τα μάτια της ψυχής! Σαν κλείσουν αυτά τα ματιά, τότε και η καρδιά σου τυφλώνεται, παγώνει, σκληραίνει και έπειτα, σαν βράχος, βυθίζεται στο σκοτάδι της τρικυμισμένης θάλασσας της τραγικής τυχαιότητας...
Είναι, τότε, που πλέον δεν προσδοκάς τίποτα και θεωρείς πως τίποτα καλό δε σου αξίζει. Είναι τότε που λες πως προτιμάς την ασφάλεια του «παλιού σύρτη», από την ελευθερία και την αίσθηση του καθαρού αέρα γύρω σου.
Φιλε γνωστε -αγνωστε δεν εισαι ο μοναδικος ανθρωπος που βρισκεσαι στον πατο του πηγαδιου και δεν βρισκεις ουτε μια σταγονα να δροσισεις την ερημο της ψυχουλας σου ειμαστε πολλοι μαζεμενοι εκει κατω αλλα τα σκοταδια μας δεν μας επιτρεπουν να δουμε ουτε μια πιθαμη διπλα μας ουτε τα αυτια μας λειτουργουν πια...και οι αλλες αισθησεις μας εχουν παρακμασει.......Γιατι ? Γιατι αναρωτιεμαι πολλες φορες μηπωςτο παρελθον ηταν τοσο ροδινο και το ανασυρω ολη την ωρα και το συγκρινω μ'αυτο που ζω.....τροπος του λεγειν ζω στο σημερα ?Οχι δεν νομιζω.....ηταν τα χρονια μας μαλλον που μας εδιναν την ωθηση να προσπερναμε τις κακες συγκυριες και να ελπιζουμε οτι αυριο θα ξημερωσει μια λαμπερη μερα και θα προσπαθησουμε απο την αρχη........και τι συνεβει και τωρα μετρωντας μισο αιωνα ζωης δεν μπορω να δω τιποτα θετικο Μπροστα μου ? Βλεπω 80χρονους να διψανε για ζωη....και ζηλευω....ακουω ξεκαρδιστικα γελια απο τον δρομο και απορω.....τι αραγε τους κανει να γελανε ? Ο δοκτωρ που επισκεπτομαι μου λεει καθε φορα οτι δεν προσπαθω να αλλαξω τον τροπο της σκεψης μου να παρω δρομο και νακανω περιπατους το πρωι.....να παω για ψωνια....να βγαινω με παρεες ..ολα αυτα...?πως θα μπορουσε να τα κανει ενα πτωμα ? ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ
ΑπάντησηΔιαγραφή