-Ένα ταξί στην οδό Παπαναστασίου 21...Και γρήγορα...
- Έρχεται το 132, απαντά μια γυναικία φωνή, η οποία είχε πάρει ένα μέρος του άγχους μου.
Κατεβαίνω λαχανιασμένος και φορτωμένος με χίλια δυο πράγματα στο δρόμο. Μια μέρα συνηθισμένη, «εργάσιμη», από εκείνες τις μουντές τις ανοιξιάτικες, και εγώ κίνησα για κάπου... Κάπου αρκετές ώρες με το λεωφορείο. Από μακριά βλέπω ένα ταξί να έρχεται... Αρκετά αναψοκοκκινισμένος, σκέφτομαι:
-Ελπίζω να είναι αυτό!!
Κι όντως, πλησιάζει κι άλλο και βλέπω τον αριθμό που είχα ακούσει στο τηλέφωνο... Μπαίνω μέσα χωρίς ανάσα, και του λέω απλά και κοφτά «ΚΤΕΛ».
Εκείνος, ο οδηγός, σιωπηλός, ένας άνθρωπος γύρω στα πενήντα. Είχε στα δεξιά του, σε μια αυτοσχέδια βάση, ένα χάρτινο ποτήρι με ζεστό καφέ, ο οποίος έσπερνε στο δερμάτινο περιβάλλον του ταξί, ένα υπέροχο άρωμα! Τα χοντρά, πατρικά του χέρια, κρατούσαν με δύναμη, αλλά και με πολύ αγάπη το τιμόνι. Άλλα χαρακτηριστικά του δε μπορούσα να διακρίνω. Βλέποντας από τη θέση μου, μπροστά, είδα τον καθρέφτη που υπάρχει εκεί... Το μόνο που απεικονιζόταν, ήταν τα μάτια του. Το βλέμμα του έδειχνε πως έχει δει και ζήσει πολλά. «Πόσα άτομα να έχει πάει στον προορισμό τους αυτός ο άνθρωπος», αναρωτήθηκα. Πόσους ηλικιωμένους έχει πάει στο φαρμακείο ή στο γιατρό; Πόσους εργαζομένους έχει πάει στη δουλειά τους; Πόσους ταξιδιώτες, σαν και μένα, έχει πάει στο σταθμό; Ταξιδιώτες διαφορετικούς, ο καθένας με τον δικό του προορισμό. Άλλος είχε προορισμό το σπίτι του, άλλος το μέρος των διακοπών του ή άλλος, ίσως, τον έρωτα της ζωής του.
Άλλος ταξίδευε για χαρά και άλλος για λύπη!!! Και όλους αυτούς τους είχαν αντικρίσει τα δυο αυτά μελαγχολικά μάτια...Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τί κρύβει αυτός ο άνθρωπος...Έχει παιδιά; Έχει γυναίκα; Έχει σπίτι; Πώς βρέθηκε να δουλεύει ταξί; Κάνει άραγε και δεύτερη δουλειά; Του αρέσει; Κουράζεται; Ποιος να ξέρει πόσα κόκκινα φανάρια στη λεωφόρο της ζωή του, έχουν βρέξει αυτά τα μάτια, μα και πόσα “ουράνια τόξα” αντίκρισαν.
Ζυγώνουμε στο σταθμό και εκείνος το ίδιο σιωπηλός, λες και είναι μόνος του. Λέξη δεν βγήκε από τα χείλη του! Οι μόνες λέξεις που ξεπηδούσαν στα αυτιά της καρδιάς μου είναι εκείνες που ξεχείλιζαν από τα τίμια μάτια του. Ξαφνικά μας κόβει το δρόμο ένα σταματημένο φορτηγό. Φρενάρει. Δε δυσανασχετεί...
Κοιτώντας έξω, απλώνει το χέρι του και πιάνει τον καφέ... Φαίνεται εξοικειωμένος με το χώρο, σκέφτηκα. Λογικό... Άραγε πόσες ώρες να έχει δώσει από τη ζωή του πάνω σε αυτό το κάθισμα; Πόσους αναστεναγμούς έχει καθρεφτίσει αυτός ο καθρέφτης μπροστά, και πόσες ιστορίες και διηγήσεις έχουν ακουστεί μέσα σε αυτό το κίτρινο, αλλά κατά τα άλλα, άψυχο αυτοκίνητο.
Βλέπω μπροστά μου τα λεωφορεία να φορτώνουν κόσμο και αποσκευές. Τον πληρώνω. Μου δίνει ρέστα. Καλό ταξίδι και ευχαριστώ πολύ, μου λέει με ένα ευγενικό χαμόγελο. -Εγώ ευχαριστώ και καλή συνέχεια, του απαντώ. Βγαίνω βιαστικά, και κοιτώντας πίσω βλέπω μια κυρία να μπαίνει στη θέση που καθόμουν εγώ... Ήταν η νέα του κούρσα...
Εκείνος, ο οδηγός, σιωπηλός, ένας άνθρωπος γύρω στα πενήντα. Είχε στα δεξιά του, σε μια αυτοσχέδια βάση, ένα χάρτινο ποτήρι με ζεστό καφέ, ο οποίος έσπερνε στο δερμάτινο περιβάλλον του ταξί, ένα υπέροχο άρωμα! Τα χοντρά, πατρικά του χέρια, κρατούσαν με δύναμη, αλλά και με πολύ αγάπη το τιμόνι. Άλλα χαρακτηριστικά του δε μπορούσα να διακρίνω. Βλέποντας από τη θέση μου, μπροστά, είδα τον καθρέφτη που υπάρχει εκεί... Το μόνο που απεικονιζόταν, ήταν τα μάτια του. Το βλέμμα του έδειχνε πως έχει δει και ζήσει πολλά. «Πόσα άτομα να έχει πάει στον προορισμό τους αυτός ο άνθρωπος», αναρωτήθηκα. Πόσους ηλικιωμένους έχει πάει στο φαρμακείο ή στο γιατρό; Πόσους εργαζομένους έχει πάει στη δουλειά τους; Πόσους ταξιδιώτες, σαν και μένα, έχει πάει στο σταθμό; Ταξιδιώτες διαφορετικούς, ο καθένας με τον δικό του προορισμό. Άλλος είχε προορισμό το σπίτι του, άλλος το μέρος των διακοπών του ή άλλος, ίσως, τον έρωτα της ζωής του.
Ζυγώνουμε στο σταθμό και εκείνος το ίδιο σιωπηλός, λες και είναι μόνος του. Λέξη δεν βγήκε από τα χείλη του! Οι μόνες λέξεις που ξεπηδούσαν στα αυτιά της καρδιάς μου είναι εκείνες που ξεχείλιζαν από τα τίμια μάτια του. Ξαφνικά μας κόβει το δρόμο ένα σταματημένο φορτηγό. Φρενάρει. Δε δυσανασχετεί...
Βλέπω μπροστά μου τα λεωφορεία να φορτώνουν κόσμο και αποσκευές. Τον πληρώνω. Μου δίνει ρέστα. Καλό ταξίδι και ευχαριστώ πολύ, μου λέει με ένα ευγενικό χαμόγελο. -Εγώ ευχαριστώ και καλή συνέχεια, του απαντώ. Βγαίνω βιαστικά, και κοιτώντας πίσω βλέπω μια κυρία να μπαίνει στη θέση που καθόμουν εγώ... Ήταν η νέα του κούρσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου