Ακόμα ένα καλοκαίρι της ζωής μου πέρασε... Οι ακρογιαλιές μας αποχαιρέτησαν... Μόνη τους ελπίδα είναι να θυμώμαστε τις στιγμές ξεκούρασης και χαλάρωσης, μα και δροσιάς που μας χάρισαν! Ο ήλιος, που μας ζέσταινε το καλοκαίρι, και εμείς από την αχαριστία μας παραπονιόμαστε και κρυβόμασταν στη δροσιά του κλιματιστικού, ετοιμάζεται να κρατήσει « αποστάσεις » από τη μιζέρια μας!!! Μαζί με αυτόν και όλα τα καλά της γης, που γέμιζαν το τραπέζι εν μέσω καύσωνα... Μα όμως, σκέφτεσαι, αυτά είναι που κάνουν μια εποχή ξεχωριστή; Δεν είναι οι άνθρωποι, οι εμπειρίες και τα βιώματά σου;
Ακόμα ένα καλοκαίρι της ζωής μου πέρασε... Και πέρασε ανεπιστρεπτί... Χωρίς μια ακρογιαλιά για να με δροσίσει μέσα στο λιοπύρι των σκέψεων και των προβληματισμών. Χωρίς έναν ήλιο για να ζεστάνει την καρδιά μου από το πάγωμα που της προκάλεσε ο χειμώνας μεταξύ των ανθρώπων... Η ψυχή μου δεν άνθισε, δεν καρποφόρησε, γιατί από μέσα της έλειπε το οτιδήποτε δημιουργικό, το οτιδήποτε αναζωογονιτικό, όχι γιατί δε μου ήρθε ή δεν υπήρξε εξ’ αρχής, αλλά γιατί το απέρριψα, γιατί το ξερίζωσα... Από επιλογή!!! Κι έτσι τί μένει; Ένα τίποτα... Μια σκιά!!!
Μια σκιά είμαι κι εγώ... Μια σκιά που ακολουθεί τον οποιοδήποτε έχει την κορμοστασιά να κρύψει τον ήλιο και να της δώσει μερικά λεπτά ύπαρξης, μέχρι να αλλάξει πορεία και να τη σκοτώσει το φως που θα πέσει απ’ευθείας πάνω της... Τον ακολουθεί και παίρνει τη μορφή του! Είμαι μια φωνή δίχως ήχο, ένα ψιθύρισμα της σιωπής...
Στις θύμησές μου, πάλι έρχονται τα όσα έζησα, τα καλοκαίρια που έφυγαν, τα λάθη και πάθη μου, τα χαμένα όνειρα μου. Όνειρα ήταν και πέρασαν. Κι έφυγαν. Άφησαν μονάχα πίσω τους μια γραμμή στη θάλασσα, μια μπλε χαρακιά στο δέρμα της. Να ξεγελά τα γλαρόνια που ψάχνουν για μπούσουλα. Να αφήνουν περιθώριο στο ρήμα "ελπίζω". Το ρήμα «Ελπίζω» κρύβει μέσα του το ρήμα «ΖΩ»! Μα πόσο μπορείς να ζήσεις επάνω στο κύμα της θάλασσας; Πόσο μπορείς να την τιθασεύσεις; Να την πείσεις με λόγια και κουβέντες γλυκές να μείνει ακίνητη, να μη χαλάσει το σημάδι, να υπάρξει λίγο ακόμα το όνειρο; Δε μπορείς. Άμα τελειώνει το όνειρο, έρχεται η μοναξιά απρόσκλητη και θρασσύτατη. Κι άντε να τα βγάλεις πέρα μαζί της... Και τότε είναι που έρχεται το φθινόπωρο και έπειτα ο χειμώνας!!!
Καλό βράδυ...
Ακόμα ένα καλοκαίρι της ζωής μου πέρασε... Και πέρασε ανεπιστρεπτί... Χωρίς μια ακρογιαλιά για να με δροσίσει μέσα στο λιοπύρι των σκέψεων και των προβληματισμών. Χωρίς έναν ήλιο για να ζεστάνει την καρδιά μου από το πάγωμα που της προκάλεσε ο χειμώνας μεταξύ των ανθρώπων... Η ψυχή μου δεν άνθισε, δεν καρποφόρησε, γιατί από μέσα της έλειπε το οτιδήποτε δημιουργικό, το οτιδήποτε αναζωογονιτικό, όχι γιατί δε μου ήρθε ή δεν υπήρξε εξ’ αρχής, αλλά γιατί το απέρριψα, γιατί το ξερίζωσα... Από επιλογή!!! Κι έτσι τί μένει; Ένα τίποτα... Μια σκιά!!!
Στις θύμησές μου, πάλι έρχονται τα όσα έζησα, τα καλοκαίρια που έφυγαν, τα λάθη και πάθη μου, τα χαμένα όνειρα μου. Όνειρα ήταν και πέρασαν. Κι έφυγαν. Άφησαν μονάχα πίσω τους μια γραμμή στη θάλασσα, μια μπλε χαρακιά στο δέρμα της. Να ξεγελά τα γλαρόνια που ψάχνουν για μπούσουλα. Να αφήνουν περιθώριο στο ρήμα "ελπίζω". Το ρήμα «Ελπίζω» κρύβει μέσα του το ρήμα «ΖΩ»! Μα πόσο μπορείς να ζήσεις επάνω στο κύμα της θάλασσας; Πόσο μπορείς να την τιθασεύσεις; Να την πείσεις με λόγια και κουβέντες γλυκές να μείνει ακίνητη, να μη χαλάσει το σημάδι, να υπάρξει λίγο ακόμα το όνειρο; Δε μπορείς. Άμα τελειώνει το όνειρο, έρχεται η μοναξιά απρόσκλητη και θρασσύτατη. Κι άντε να τα βγάλεις πέρα μαζί της... Και τότε είναι που έρχεται το φθινόπωρο και έπειτα ο χειμώνας!!!
Καλό βράδυ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου