Κι έμεινα εδώ, να προχωρώ!!!

Φθινώπορα και χειμώνες έχω μαζεμένα μέσα σε κούτες με τα παιχνίδια μου! Πεταμένα σε κάποιο υπόγειο, σε κάποια αποθήκη! Κλεισμένα με χαρτοταινία, σφραγισμένα, ώστε σε καμία περίπτωση μη φύγουν από εκεί, όχι για να μη τα χάσω, αλλά για να μη πιάνουν θέση στα καλοκαίρια μου! Είναι σαν κάτι κούκλες, μινιατούρες, χωρίς κεφάλι, που το μόνο τους θέλημα είναι να επιστρέψουν και να πάρουν το δικό μου κεφάλι, να μην έχω να δω, να μην έχω να ακούσω, να μην έχω να γευτώ, να μην έχω να αισθανθώ, να μάθω να κουνάω τα χέρια και τα πόδια μου...
Ίσως να είναι αυτό το πρόβλημα μου τελικά... Ίσως για τους χειμώνες μου και τα μισοσακατεμένα καλοκαίρια μου να φταίει το ότι δεν έχω μάθει να χρησιμοποιώ τα χέρια και τα πόδια! Δεν έχω μάθει να παίρνω, όπου αυτό είναι εφικτό, την κατάσταση στα χέρια μου και να βαδίζω στο δικό μου δρόμο και όχι στην εύκολη, στην πεπατημένη οδό! Καλά τα λόγια, οι θεωρίες και τα πιστεύω... Οι πράξεις όμως; Παραμελίστηκαν; Ξεχάστηκαν; Αχρηστεύτηκαν; Δεν έβαλα ποτέ την παραμικρή σημασία! Αποτέλεσμα; Έμεινα εδώ, να προχωρώ... Σχήμα οξύμωρο, όμως εκατό τοις εκατό πραγματικό και καταστροφικό! Έμεινα πίσω στα πεπραγμένα, τρέχοντας, όμως, ταυτόχρονα με την άμαξα της σκέψης, δημιουργώντας έναν κόσμο γιάλυνο, ψεύτικο, φανταστικά οργανωμένο και ήρεμο, καθώς τρομερά και πραγματικά αρρωστημένο! Αρκούσε ένα μικρό χαλικάκι να πετάξει κανείς για να καταρρεύσει όλη η ύπαρξή μου. Και αυτή ήταν η ζωή μου... Το φθινόπωρο διαδεχόταν ο χειμώνας και τον χειμώνα, πάλι ένας άλλος χειμώνας, άλλοτε πιο βαρύς και άλλοτε πιο ελαφρύς... Ούτε λόγος για άνοιξη, ούτε λόγος για καλοκαίρι! Ώσπου και πήρα τον έλεγχο και την ευθύνη της ζωής μου!

Άνοιξα δυο-τρεις χαρτόκουτες... Με δισταγμό στην αρχή, με φόβο, με πόνο... Βλέπεις, μπορεί να είναι χειμώνας και καταχνιά, ωστόσο είναι ολόκληρη, η μέχρι τώρα ζωή μου, δεν είναι εύκολο να το αποχωριστείς όσο και να θες... Έπειτα, ξέρεις, και ο χειμώνας, όσο βαρύς και αν είναι, έχει και αλκυονίδες μέρες, που μόνο και μόνο γι’ αυτές αξίζει μια δεύτερη σκέψη!!! Η απόφαση πάρθηκε... Και η χαρτοταινία την επισφράγισε...
Διαβάζοντας αυτά που γράφω, μπορεί να με θεωρήσεις εγωιστή! Δε με πειράζει αυτό! Προβληματίσου όμως! Δεν είναι το ότι θέλω να έχω μόνο καλές στιγμές και περιόδους(καλοκαίρια), άλλωστε αυτό είναι μονότονο και εξίσου αφύσικο και αρρωστημένο! Αλλά θέλω να είμαι βέβαιος ότι, οτιδήποτε παιρνούσε από το χέρι μου το έκανα και έχω κάποιο αποτέλεσμα... Χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο! Το ίδιο να κάνεις και εσύ...

Ψάξε, αναζήτησε προχώρα, χωρίς να μένεις εδώ....πίσω! Και αν δεν βρω την πολυπόθητη άνοιξη; Την απάντηση την δίνει ολοκληρωμένα και εύστοχα, μέσα σε μία φράση ο Οδυσσέας Ελύτης! «Την άνοιξη αν δεν τη βρεις, τη φτιάχνεις!!!» είπε...

Share