Άραγε ποια να είναι η ουσία της?Γιατί να υπάρχει,σε τι ωφελεί?Και γω,που δεν έχω μείνει ποτέ μου μόνος ξαφνικά έχω μείνει παρέα με..τον εαυτό μου..Ρωτώ εδώ,ρωτώ εκεί..Αυτό που σε μένα μέχρι τώρα ήταν άγνωστο άλλοι το ζουν χρόνια..Το παράλογο όμως είναι ότι τους βλέπω μια χαρά,μπορούν και πορεύονται μ’αυτήν..Μη σου πω ότι τους αρέσει κιόλας...
Έχω τόσους ανθρώπους δίπλα μου και όμως..Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πιο μόνος από ποτέ..Άλλωστε μοναξιά δε σημαίνει ότι πρέπει να είσαι μόνος σου! Μπορεί να αισθάνεσαι μοναξιά και μέσα στο πλήθος! Και ενώ σύμφωνα με τον Coelho όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις,εγώ βιώνω το αντίθετο…Ότι δεν επιθύμησα ποτέ στη ζωή μου να αποκτήσω..Ότι απέφευγα και φοβόμουν..Αποτελεί πια κάθε μου κομμάτι..Και δεν είναι ότι δε σκέφτομαι..Σκέφτομαι και προσπαθώ να αποφύγω πολλά πράγματα..Αλλά το σύμπαν όσα δε θες..Στα φέρνει..Λάθος μας τα είπατε κύριε Paolo Coelho μας..Νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει νόημα χωρίς εκείνα που αγάπησα τόσο πολύ..Μπορώ να ζήσω χωρίς εκείνα, αλλά ξέρω πως η ζωή θα ήταν πολύ όμορφη παρέα με εκείνα..Και τί κάνω;;;Το ένα λάθος μετά το άλλο..Λάθος άνθρωποι..Λάθος ζωή..
Αλλά δε φταίω εγώ..Έτσι ισχυρίζομαι..Οι καταστάσεις που δε με ευνοούν φταίνε..Που με ωθούν στα λάθη, μιας και μου στερούν ότι ήθελα πιο πολύ..Και ζω με τις αναμνήσεις….Και σκέφτομαι..Τι αξίζει τελικά; Τί είναι αληθινό;Προσπαθώ να εμψυχώσω και να τονώσω τον εαυτό μου αραδιάζοντας ένα σωρό ψέμματα..Ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα βρεθεί για μένα αυτό που ψάχνω,ότι μια μέρα θα ξημερώσει και θα είμαι καλά..Θα είμαι ο εαυτός μου..
Αυτός που έχω ξεχάσει πια οτι υπάρχει..Νιώθω ένα τεράστιο κενό που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να το καλύψει..Εγώ..Που έδινα συμβουλές για τη ζωή, για την αγάπη.. "Βλέπεις, έχει κι η αγάπη τους κανόνες της.", έλεγα. "Αν ζαλιστείς και χάσεις το μέτρο, το επόμενο βήμα είναι να χάσεις την ουσία. Και το μεθεπόμενο να χάσεις τον αυτοσεβασμό σου. Τώρα θα μου πεις...καλύτερα τίποτα να μη μου πεις. ... Δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο για να σ’ απαντήσω."
Εγώ πονώ τόσο βουβά και αθόρυβα και μέρα με τη μέρα αυτός ο πόνος μεγαλώνει..
Νιώθω τόση μοναξιά..
ΝΙΩΘΕΙΣ τόση μοναξιά….
Έχω τόσους ανθρώπους δίπλα μου και όμως..Υπάρχουν στιγμές που νιώθω πιο μόνος από ποτέ..Άλλωστε μοναξιά δε σημαίνει ότι πρέπει να είσαι μόνος σου! Μπορεί να αισθάνεσαι μοναξιά και μέσα στο πλήθος! Και ενώ σύμφωνα με τον Coelho όταν θες κάτι πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις,εγώ βιώνω το αντίθετο…Ότι δεν επιθύμησα ποτέ στη ζωή μου να αποκτήσω..Ότι απέφευγα και φοβόμουν..Αποτελεί πια κάθε μου κομμάτι..Και δεν είναι ότι δε σκέφτομαι..Σκέφτομαι και προσπαθώ να αποφύγω πολλά πράγματα..Αλλά το σύμπαν όσα δε θες..Στα φέρνει..Λάθος μας τα είπατε κύριε Paolo Coelho μας..Νιώθω πως η ζωή μου δεν έχει νόημα χωρίς εκείνα που αγάπησα τόσο πολύ..Μπορώ να ζήσω χωρίς εκείνα, αλλά ξέρω πως η ζωή θα ήταν πολύ όμορφη παρέα με εκείνα..Και τί κάνω;;;Το ένα λάθος μετά το άλλο..Λάθος άνθρωποι..Λάθος ζωή..Αλλά δε φταίω εγώ..Έτσι ισχυρίζομαι..Οι καταστάσεις που δε με ευνοούν φταίνε..Που με ωθούν στα λάθη, μιας και μου στερούν ότι ήθελα πιο πολύ..Και ζω με τις αναμνήσεις….Και σκέφτομαι..Τι αξίζει τελικά; Τί είναι αληθινό;Προσπαθώ να εμψυχώσω και να τονώσω τον εαυτό μου αραδιάζοντας ένα σωρό ψέμματα..Ότι όλα θα πάνε καλά, ότι θα βρεθεί για μένα αυτό που ψάχνω,ότι μια μέρα θα ξημερώσει και θα είμαι καλά..Θα είμαι ο εαυτός μου..
Αυτός που έχω ξεχάσει πια οτι υπάρχει..Νιώθω ένα τεράστιο κενό που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να το καλύψει..Εγώ..Που έδινα συμβουλές για τη ζωή, για την αγάπη.. "Βλέπεις, έχει κι η αγάπη τους κανόνες της.", έλεγα. "Αν ζαλιστείς και χάσεις το μέτρο, το επόμενο βήμα είναι να χάσεις την ουσία. Και το μεθεπόμενο να χάσεις τον αυτοσεβασμό σου. Τώρα θα μου πεις...καλύτερα τίποτα να μη μου πεις. ... Δεν είμαι το κατάλληλο πρόσωπο για να σ’ απαντήσω."
Εγώ πονώ τόσο βουβά και αθόρυβα και μέρα με τη μέρα αυτός ο πόνος μεγαλώνει..
Νιώθω τόση μοναξιά..
ΝΙΩΘΕΙΣ τόση μοναξιά….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου