Αμυγδαλιά μου πλανεμένη, σε ξεγέλασε κι εσένα της Άνοιξης το ψέμα. Κι ανοίξαν τα λουλούδακια σου και ντύσαν τα λεπτά κλωνάρια σου... Μα πού να ήξερες μικρή μου!
Ο χειμώνας σε περίμενε πιο κάτω να σου θυμίσει πως στις μέρες τούτες συναισθηματισμοί δε χωρούν. Οι καιροί είναι πονηροί και θα εκμεταλλευτούν την αθωότητά σου. Εμπιστεύτηκες την Άνοιξη και την περίμενες, σε ένα στημένο ραντεβού.
Λες και σε έχουν πλανέψει τα δειλινά του Μαρτιού, που τόσο καλοκαιρινά θυμίζουν! Αχ καλή μου! Εύπιστη και αγαθή! Δεν ήξερες; Ένα χελιδόνι δε φέρνει την άνοιξη! Σε παραπλάνησαν οι επισκέπτες σου, τα αηδόνια στα κλαριά σου, που ψάλλουν ολονυχτίς τον ύμνο τον Ακάθιστο. Μα μην ξεθαρρεύεις. Θα κλάψει πάλι ο ουρανός και θα βραχούν τα μικροκαμωμένα άνθη. Θα φυσήξει πάλι ο αγέρας και θα μείνεις γυμνή στου καλοκαιριού τον ερχομό.
Δεν πήρες τίποτα απ’ την εξυπνάδα της πασχαλιάς που δε βάζει τα καλά της αν δεν ακούσει το κρούξιμο της πένθιμης καμπάνας. Τότε ντύνεται, στολίζεται, ανασταίνεται στολίζοντας το νεκρικό τοπίο, που μυρίζει Ανάσταση! Τίποτα δεν πήρες απ’ τη σοφία του γεροπλατάνου που περιμένει το καλοκαίρι να σκορπίσει απλόχερα τον παχύ-παχύ του ίσκιο.
Αχ αμυγδαλιά μου... Γιατί στα λέω όλα αυτά; Ξέρω πως δε σε αφορούν. Εσύ πάλι το ίδιο θα κάνεις. Θ’ ανθίζεις με το πρώτο χάιδεμα του ήλιου, θα εμπιστεύεσαι το ψιθύρισμά του-κάθε φορά-που εσύ θέλεις, κι ας μην είναι ο καιρός ο σωστός… Θα είσαι πάντα τόσο ανυπόμονη, τόσο βιαστική, τόσο όμορφη, τόσο απλοχέρα. Πάντα θα στολίζεις με τα πανέμορφα χρώματά σου τη στερνή, μουντή, χειμωνιάτικη πνοή! Έτσι πάντα θα κάνεις!!!
Άλλωστε «οι μυγδαλιές δεν ακούνε παρά μόνο την καρδιά τους», που έλεγε κι η γιαγιά μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου