Για πού το 'βαλες καρδιά μου;

  "Για πού το 'βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά, για ποια πέλαγα ουράνια, άστρα μαγικά..." Είναι φορές που ξυπνάς το πρωί με ένα παράπονο να σε πλημμυρίζει, έναν κόμπο να σου σφίγγει το λαιμό και ένα κενό να σε "γεμίζει"... Είναι φορές που σηκώνεσαι το πρωί από το κρεβάτι, αισθάνεσαι ότι έχασες κάτι δικό σου, κοιτάς από το παράθυρο, μήπως και αντλήσεις λίγη δύναμη! Μάταια... Τίποτα δε σε ευχαριστεί! Το μυαλό σου γυρίζει γύρω από εκείνο, το άγνωστο, που σου προκάλεσε αυτό το συναίσθημα!
  Αυτές λοιπόν είναι οι,μοναδικές ίσως, στιγμές που βάζουμε τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα, όχι όμως από επιλογή, αλλά από ανικανότητα να κάνουμε κάτι το διαφορετικό! Είναι εκείνες οι στιγμές της απομόνωσης και της σκέψης"Και αν ήταν αλλιώς;"Σκέφτεσαι πώς θα ήταν το σήμερα, αν είχες κάνει κάτι διαφορετικό χθες, προχθές, ή ακόμα και κάποια άλλη στιγμή της ζωής σου! Βασανίζεις το μυαλό σου με τέτοιες μικρές, ανούσιες, αλλά πολύ βαριές και άσχημες σκέψεις! Συνεχίζεις να κοιτάς από το παράθυρο, παρατηρώντας όλους αυτούς τους ανθρώπους να περνάν απ' έξω... Άλλοι σκυθρωποί, άλλοι χαμογελαστοί, άλλοι δακρυσμένοι... Παρόλα αυτά δε σε ενδιαφέρει κανείς και τίποτα... Μόνο εκείνο... Το άγνωστο, χαμένο κομμάτι σου! "Για που το 'βαλες καρδιά μου μ'ανοιχτά πανιά;;"

  Σηκώνεις το κεφάλι σου και ατενίζεις τον, τόσο μακρινό, αλλά και τόσο κοντινό ταυτόχρονα, ουρανό... Α! Να! Βλέπεις και ένα γιγάντιο αεροπλάνο, το οποίο ξεκίνησε φορτωμένο ελπίδες ανθρώπων με προορισμό κάποιο αλαργινό τόπο. Ωστόσο δε σε ενδιαφέρει! Το θεωρείς τόσο μικρό και ανούσιο... Για σένα η μακρινή πατρίδα είναι το χαμένο κομματάκι σου!"Για ποια μακρινή πατρίδα έρμη ξενιτειά Θάλασσα ουρανός μ' αστέρια πουθενά στεριά. Για πού το 'βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά;"
  Κατεβάζεις το κεφάλι κλείνεις τα μάτια, παίρνεις μια βαθιά αναπνοή... Τώρα αγναντεύεις το μέλλον! Δε σε αφορά... Κοιτώντας το μέλλον, σημαδεύεις πάλι το παρόν σου, το κενό σου! Αναρωτιέσαι:"Για πού το 'βαλες καρδιά μου μ'ανοιχτά πανιά;"

Share